Jose Freixanes

Feito e des-feito 23 de Enero al 06 de marzo de 2014

Nota de prensa y C.V.

 

Feito e des-feito (Hecho y des-hecho) nace de una actitud paranoica. Desde hace más de un año pinto con el sonido de los helicópteros que rastrean el centro de Madrid buscando “ciudadanos peligrosos” en las manifestaciones que tienen lugar día tras día en esta ciudad: por la enseñanza pública, por la sanidad, por la cultura, por las preferentes, para impedir los desahucios, por la justicia, por el aborto… Trabajo entre la mala conciencia y la necesidad. El suelo de mi estudio se llena de retales de ropa. Ropa donada en su día por muchos extranjeros que llegaron para vivir aquí. Hago y deshago, coso y descoso, quito y pongo imágenes. En mi mente, la frase de Lautréamont: “bello como el encuentro fortuito, sobre una mesa de disección, de un paraguas y una máquina de coser”. Pienso que el surrealismo es el único ismo de las vanguardias que se instaló cómodamente en nuestro ADN colectivo. Así es mi actitud plástica: mezclo máquinas de coser con paraguas sobre mesas de disección. El espectador (yo mismo como espectador) se encarga de encontrar la metáfora adecuada para que los objetos se comuniquen. En Feito e des-feito se mezclan, más que nunca, los lenguajes de otredad que buscaba en Arabescos, con las intervenciones colectivas de Al final del amanecer, 72 silencios o Voces de basalto negro. Escucho en la radio que 85 ciudadanos ricos poseen la fortuna de 3.570 millones de ciudadanos pobres. Todos habitando el mismo planeta. En los 4 últimos años hemos destrozado los 30 artículos de los Derechos Humanos que tanto costaron construir desde 1948. Sigo construyendo obras sin saber muy bien el objetivo o los motivos que me inducen a hacerlas. Tal vez sea porque la pintura se ha convertido en una terapia salvadora.”

 

"Feito e des-feito nace dun comportamento paranoico. Levo pintando máis dun ano co son do helicóptero rastrexando o centro de Madrid na procura de “cidadáns perigosos” nas manifestacións que a cotío se producen na cidade: polo ensino público, pola sanidade, pola cultura, polas preferentes, para impedir os desafiuzamentos, pola xustiza, polo aborto… Traballo entre a mala conciencia e a necesidade. O chan do taller está cheo de retais de roupa. Roupa doada no seu día por aqueles estranxeiros que viven no noso país. Fago e desfago, coso e descoso, quito e poño imaxes. Na miña mente a frase de Lautréamont: “Belo como o encontro fortuíto, sobre unha mesa de disección, dun paraugas e una máquina de coser”. Penso que o surrealismo é o único ismo das vangardas que ocupou comodamente o noso ADN colectivo. Así é a miña actitude plástica: mesturo máquinas de coser con paraugas sobre mesas de disección. O espectador (eu mesmo como espectador) encargarase de atopar a metáfora adecuada para que os obxectos se comuniquen. En Feito e des-feito mestúranse, máis que nunca, as linguaxes da outredade que buscaba en Arabescos, coas intervencións colectivas de Al final del amanecer, 72 silencios ou Voces de basalto negro. Escoito na radio que os 85 cidadáns máis ricos do mundo teñen tanto diñeiro como os 3.570 millóns de cidadáns máis pobres. Todos eles ocupando o mesmo planeta. Nos últimos catro anos estragamos os trinta artigos da Declaración dos Dereitos Humanos que tanto custou construír dende 1948. Sigo realizando obras sen saber moi ben o obxectivo ou os motivos que me levan a facelas. Tal vez sexa porque a pintura se converteu nunha terapia salvadora".

© Copyright 2009-2024 TRINTA |  Aviso legal |  Política de cookies |  Favoritos |  Inicio